8. Złe wiadomości i ciąża

Tak na początku, ten rozdział dedykuję Konoe Subaru. Dziękuję ślicznie! Dzięki Tobie mam pewną motywację do pisania. Bynajmniej wiem, że ktoś to czyta :D. Jeszcze raz dziękuję i jak może zauważyłaś, również znalazłaś się u mnie w linkach :P. Zapraszam do czytania i zachęcam do komentowania J.

  Hermiona siedziała u siebie w biurze, przeglądając papiery. Jak na razie zajmowała się tylko jedną sprawą i było jej to na rękę. Nagle do biura wparował Malfoy. Był wściekły:

- Ja osiwieje, zgadnij skąd wracam!

- Cześć Malfoy, też cię miło widzieć. Może usiądziesz?- Warknęła ciągle uzupełniając dokumenty.

- Granger nie odwalaj szopki! Byłem u Gray’ow! Nie było ich, ale otworzyła mi ich CÓRKA!

Hermiona odłożyła akta. Popatrzyła na Malfoy’a jak na kosmitę i wstała od biurka.

- Czy ty się przypadkiem czegoś nie naćpałeś?- Hermiona z lekkim przerażeniem patrzyła na Malfoy’a i zastanawiała się nad tym, czy przypadkiem nie zadzwonić po kogoś ze św. Munga.

- Granger, ja nie żartuje! Byłem u nich i drzwi otworzyła mi 12 letnia dziewczynka. Przedstawiła się, jako Kate Gray i zapewniam cię nie wyglądała na martwą.

- Ja już się pogubiłam. Jak można tak namieszać? Przecież akta zgonu mają pieczątkę z ministerstwa. Nie mam zielonego pojęcia, co tu się właściwie dzieje.… A wiesz, że dzisiaj spotkałam się z Bernem i on zgodził się zeznawać?

- To bynajmniej jeden plus. Tylko, co teraz?

- Ja teraz mam zamiar pouzupełniać resztę dokumentów i jeszcze dzisiaj przesłać do Harr’ego, a później muszę umówić się na kolejne spotkania. Tym razem z Parley’em. Czy twój ojciec znalazł już adwokata?

- Eeeee, Granger no liczyłem na to, ze ty nim będziesz…

- Czy tobie do reszty odbiło?! Ja nie jestem prokuratorem! Zajmuję się tylko i wyłącznie działem zabójstw i niewyjaśnionych okoliczności. Przetworzyłeś?

- Jednak czasami zgadzałaś się na tę posadę… Sprawę już znasz i nie trzeba nikogo więcej wtajemniczać.

- Nie, Malfoy nawet o tym nie myśl.

-Dobra w takim razie, kogo proponujesz?

Odpowiedziała mu cisza. Hermiona odwróciła się w stronę okna i nie miała zamiaru odpowiadać byłemu ślizgonowi. Od zawsze niszczył jej życie w Hogwarcie, a teraz domagał się pomocy.

- Granger no, co tak ucichłaś? Ja tylko pytałem, kogo chcesz zatrudnić? Przecież gdybyś tylko powiedziała komukolwiek, że sprawa dotyczy Graya’a, uciekłby gdzie pieprz rośnie. Każdy wierzy, ze ma wtyki u Czarnego Pana, boją się go Granger.

- Zgoda, kiedy mogę się spotkać z twoim ojcem?- Wyszeptała. Miał wrażenie, że jej głos delikatnie się załamał. Przez chwile zastanawiał się czy nie podejść do niej i upewnić się czy wszystko w porządku. Ale na Merlina on był Malfoy’em, a tacy nie przejmują się innymi.  Z resztą to tylko szlama. Nic jej nie będzie.

- Odpowiem ci jutro. Porozmawiam z nim i przedstawię mu mniej- więcej, co i jak. Dowidzenia.- Nie czekał na odpowiedz. Po prostu wyszedł, a ona nie chciała mu odpowiadać. Czasami chciałaby uciec. Zostawić to wszystko i zniknąć. Wiele razy pytała się samą siebie, dlaczego tak reaguje na Malfoy’a juniora, ale nie znalazła odpowiedzi. Coś ją w nim intrygowało. Coś, czego nie rozumiała i nie mogła zrozumieć. Doskonale pamiętała szkole czasy w Hogwarcie. Pamiętała każdą obelgę, każdą słoną łzę przelaną przez niego. Myślała, ze, gdy skończy szkołę, odetnie się od niego. Zapomni i nigdy więcej go nie spotka. Jednak się pomyliła i dalej cierpiała.

   Sięgnęła po telefon i wykręciła numer do Parley’a. Musiała się z nim spotkać i przekonać do zeznawania przeciwko Gray’owi. Telefon odebrała jakaś kobieta. Hermiona przedstawiła się i poprosiła pana Gamba. Po chwili mężczyzna podszedł do telefonu. Szybko umówiła się z nim za spotkanie i zapisała sobie to w kalendarzyku, rozłączając się. Jest to ostatni człowiek, który mógłby coś wnieść do sprawy. Irytowało ją to, że Malfoy tak naprawdę niczego się nie dowiedział od Gray’ow. W dodatku rozmawiał z córką Karold’a, co przekreśliło wszystko, co do tej poty zrobiła. No nic i tak była już 20.55. Co oznaczało, ze może już zbierać się do domu. W końcu weekend. Nareszcie odpocznie…

  Ginewra Weasley od przeszło tygodnia użerała się z niejakim Blais’em Zabini’m. Od kiedy przyjechała do jego posiadłości, by poskładać mu nogę, on nie dawał jej żyć. Czasami miała ochotę dolać mu czegoś do herbaty, ale ostatkami silnej woli powstrzymywała się. Jeśli chodzi o Harr’ego nie rozmawiała z nim. Nie chciała słuchać jego wyjaśnień. Myślała, że ją kochał. Jednak zawiodła się. „A najgorszy zawód to zawód na bliskiej osobie”. Powoli zapominała. Dziękowała w duszy Merlanowi, ze nie przeprowadziła się do Harr’ego, kiedy jej to proponował. Nie żeby tego nie chciała, ale wolała zaczekać i opłacało się to. Jeśli chodzi o Diabła to wiele razy proponował jej kolację, czy wyjście do jakiegoś klubu. Choć mu tego nie mówiła to była mu wdzięczna. Może, dlatego po urodzinach znajomych Blais’a poszła z nim do łóżka. Może potrzebowała ciepła i zrozumienia. Może próbowała zapomnieć o nieudanym związku. Różnie to sobie tłumaczyła. Później takie incydenty zdarzały się coraz częściej.  

   Pewnego ranka Ginny obudziła się wyjątkowo blada. Zabini’ego już nie było. Wstała i powędrowała na dół do kuchni, gdzie jej kochanek robił śniadanie. Diabeł już miał coś mówić, jednak nie było mu to dane. Gin, gdy tylko poczuła sam zapach jajecznicy musiała biegiem udać się do łazienki. Zdezorientowany Zabini nie za bardzo wiedział, co się dzieje.

- Ruda, wszystko w porządku? Jak nie chciałaś śniadania to wystarczyło powiedzieć…-Weasley wyszła z łazienki lekko zielona, ale dalej dzielnie trzymała się na nogach.- Wiesz, źle wyglądasz. Dobrze się czujesz?

- Nie wiem, jakąś dziwnie…

-Mam lepszy pomysł. Idź na górę się ubrać i jedziemy do św. Munga.

- Zabini, ty sklątko tlenowybuchowa. Wyobraź sobie, że jestem magomedykiem. Nigdzie się nie ruszam.

- Ja mam inne zdanie na ten temat, idź się ubrać. I żebym nie musiał się powtarzać.

Młoda Weasley’ówna powlokła się na górę i po 15 minutach była gotowa. Przez całą drogę do szpitala kłóciła się z Diabłem, obdarowując go najrozmaitszymi epitetami. Na izbę dotarli 20 minut później. Blaise od razu zgłosił Ginny na rutynowe badania. Po zarejestrowaniu Gin, podeszła do nich pielęgniarka i zabrała dziewczynę do zbadania. Po 40 minutach, Weasley wróciła do poczekalni, gdzie czekał na nią Zabini.

- No to, co ci tam dolega?

-Nic. Mam po prostu alergię na ciebie.

-Wiewiórko nie podskakuj. Ja na serio pytałem.

W tym momencie podeszła do nich ta sama kobieta, która badała Gin. Zapisała jej coś na kartce i podbiła pieczątką

- Nic pani nie dolega. Chciałabym pogratulować i proszę zgłosić się do nas za miesiąc.

- Gratulować? Ale czego mianowicie-zapytał głupkowato Zabini

-A, bo państwo jeszcze nie wiedzą? No to mam przyjemność poinformować, że zostanie pan tatusiem.

- Tatusiem…-powtórzył zbity z tropu Blaise, by po chwili zapytać- A kto mamusią?- Ginny z wrażenia usiadła i pokiwała głową na znak ogólnego załamania. Pielęgniarka zaśmiała się i powiedziała

- Jest to zrozumiałe, ze jest pan w szoku. Życzę dużo zdrowia i zapraszam za miesiąc. Do widzenia

Tym razem to Gin prowadziła Zabini’ego  do domu. Dla niej ta informacja też nie była za wesoła. Po prostu obydwoje musieli się z tym przespać.