25. Labirynt.

Słonka, to już naprawdę ostatni rozdział w tym miesiącu, :D

Życzę miłego czytania,

Pozdrawiam,

Rouse :*

~*~

- Czy mógłbyś mi powiedzieć, w którą stronę mam pójść?

- Zależy to od tego, dokąd chcesz dojść.

- Nie wiem, dokąd chcę iść.

-, Więc tym bardziej nie ma znaczenia, w którą stronę pójdziesz…

     Marzenia i tęsknota.

To te dwie rzeczy nadają sens naszemu życiu.

Dzięki nim wiemy, po co żyjemy. Bo żyjemy dla marzeń.

Tęsknić możemy za zatraconymi szansami i zgubionymi marzeniami, dla których żyjemy.

Zrozumiałe?

Może…

Ale właśnie to jest warunek każdego istnienia na ziemi. System, który zaprogramowany jest w niewiadomy dla nas sposób.

Sposób niezrozumiały, ale tylko wtedy chce nam się żyć.

By odkrywać życie.

       

     Śnieg pokrył każdy fragment ziemi. Biały, puszysty koc okrył zziębniętą krainę. Coś pięknego. W mugolskich dzielnicach paliły się kolorowe lampki, przez okna można było się dopatrzeć piękne, barwne bombki na przystrojonych drzewkach. Święta wszystkim kojarzyły się z czasem wesołym. Najbardziej zażyli wrogowie, godzili się. Wojny kończyły się sojuszem. On tego nie rozumiał. Dlaczego dla jednego dnia miałby zmieniać plany? Przecież to bezsensu. A nawet lepiej dla niego. Nikt nie spodziewa się ataku.

- Jak już wspominałem, mamy do uwolnienia kilku naszych przyjaciół. Z nimi będziemy bezpieczniejsi i co ważniejsze silniejsi. Priorytetem są: Avery, Alecto i Amycus Carrow, Crouch, Dołohow, Gibbon, Jugson, Bella i Rabastan Lastrange, Macnair, Mulciber, Rosier, Rowle i Yaxley. Reszta przy okazji… Nie będę dla nich się aż tak poświęcać…- Myślał na głos. Od dawna planował skok na znienawidzoną twierdzę, w której sam przebywał. Jemu się udało… Był sprytny, szybki i przebiegły. Nikt nie jest w stanie go pokonać. Nawet Złote Dziecko Potter, który bał się własnego cienia.

- Jak się tam dostaniemy? Wejścia strzegą dementorzy, strażnicy kurhanu*, wyszkoleni aurorzy oraz liczne zaklęcia. Nie przedostaniemy się.- Zauważył jego rozmówca. Oj ten Weasley to był bardzo dobry nabytek, ale jedną z jego wad było to, że nie wierzył w jego możliwości. On Augustus Rookwood może wszystko! I niech lepiej on sobie to zapamięta.- Wychwalał się w myślach.

-Oczywiście, że się przedostaniemy!- Wybuchnął histerycznym śmiechem, dławiąc się wypitym alkoholem. Ron skrzywił się lekko.- Znajdziemy więźnia i zawleczemy go tam. Od czego są eliksiry wieloskokowe!- Rudy mężczyzna tylko skinął głową i wstał.

-Rozumiem, że mogę się już oddalić?- Zapytał z niepewnością w głosie. Rookwood spojrzał na niego z dziwnym błyskiem w oczach.

- Idź Weasley, ale ona cię zgubi… Jeszcze zobaczysz, ja mam zawsze racje.- Ale go już nie było. Właśnie zamykał za sobą drzwi. Augustus pokręcił głową. Szkoda, że nie miał okazji pogadać z tą całą Granger. I co z tego, że byłaby przerażona?  Coś musi w sobie mieć… Coś, co mu by się przydało. Najpierw Malfoy, teraz Weasley… Westchnął głośno, pociągając zdrowy łyk z butelki. Jego najlepszą przyjaciółką od lat była Whisky i nigdy się na niej nie zawiódł. Pozwalała zapomnieć, nigdy nie zdradziła, zawsze była pod ręką.

-Tak, to zdecydowanie był dobry wybór.- Powiedział sam do siebie, trzymając w ręce butelkę. Etykietka połyskiwała w świetle, które dawał kominek. Z nią nigdy nie będzie sam…

     Mijał kolejne zakręty. Schody, długi korytarz, schody i następny zakręt. Nienawidził legilimencji! Nic nie mógł na to poradzić. Ostatnio mu się śniła. Taka roześmiana na szkolnych błoniach. A najwspanialsze było to, że śmiała się do niego! Nie do Malfoy’a, nie do Potter’a, a do niego! No i jak on miał zapomnieć!? Jak do cholery miał o niej zapomnieć! Przeklął głośno trzaskając furtką od posiadłości. Dawno nie był w domu… A jak ostatnim razem się tam pojawił, to nikt nie rzucił się w jego stronę z powitaniem. Przez tyle dni nawet tam nie zaglądnął i nikt się o niego nie martwi. Bo jak przychodzi Ginny, to wszyscy koło niej latają jak koło porcelanowej lalki. Fred i George? Ich nie da się pominąć, a reszta jego rodzeństwa miała rodziny. Jego rodzice mieli upragnione wnuki! A on? Został na szarym końcu… O nie! Nie będzie się nad sobą rozczulał! Oni jeszcze sobie go przypomną! Ale wtedy, to on zapomni.

Zapomni, że cokolwiek ci ludzie dla niego znaczyli.

     Leżała na łóżku i czytała książkę. „Historia Hogwartu” wciągnęła ją naprawdę mocno. Fascynująca książka o czterech założycielach i ich losach. Poprzypominała sobie niektóre zaklęcia i musiała przyznać, że była całkiem niezła. Za oknem panowała szaruga, która nie zachęcała do wyjścia na dwór, ale coś ja natchnęło na spacer. Zeszła na dół i ubrała płaszczyk. Gdy tylko wyszła na zewnątrz uderzył w nią tak silny podmuch wiatru, że przez chwile dusiła się powietrzem. Zamrugała kilka razy, odzyskując rezon. Rozejrzała się dookoła i ruszyła w boczną ścieżkę. Prowadziła ona do uroczego ogrodu, w którym znajdował się owy labirynt, który widziała z okna. Każda ścieżka prowadziła do jednego miejsca, więc nie musiała się przejmować, którą drogę wybrać. A szła tą, najbardziej zawiłą podziwiając piękno rosarium**.

     Mijała kolejne zakręty rozglądając się dookoła. Fontanna była piękna. Coś niesamowitego. Pierwszy raz w życiu czuła się jak księżniczka. Jednak to nie piękno ogrodu podziwiała. Na huśtawce, tyłem do niej siedział mężczyzna. Jego platynowe włosy mieszały się z bielutkimi płatkami śniegu. Na czarnej marynarce można było się, dopatrzeć rozmaitych kształtów malutkich kuleczek, które wsiąkały w materiał. Podeszła bliżej niego, starając się zrobić jak najmniej hałasu. Nawet śnieg skrzypiący pod nogami, był za głośny. Potarła o siebie ręce, by je rozgrzać i zakryła oczy spotkanemu towarzyszowi.

- Oj Granger, Granger… Ty się chyba nigdy nie nauczysz słuchać innych, co?- Zapytał dziewczynę, łapiąc ją za ręce. Powoli się do niej odwrócił i ujrzał wielkie roześmiane oczy. Jej włosy sterczały w każdą stronę, nadając dziecięcego wyglądu. Kiedyś to one były powodem wszystkich drwin z jego strony, ale uświadomił sobie, że nie wyobraża sobie Granger bez szopy na głowie. To już by nie była jego Granger. Oczywiście nikt nie musi o tym wiedzieć!

- Och, kazałeś mi siedzieć w pokoju, a ile można czytać jedną książkę w kółko? Chciałam wybrać się na spacer, a ty? Ty się jakąś napatoczyłeś przy okazji.- Wybuchła śmiechem widząc niezadowoloną minę Draco. Mężczyzna pokiwał z dezaprobatą głową, by uśpić jej czujność. Po chwili przechylił śmiesznie głowę w bok i spojrzał na nią.

- Ja? Ja się „napatoczyłem”?- Hermiona potakiwała zawzięcie głową. Draco uśmiechnął się szerzej. Właśnie o to chodziło! Podniósł się z huśtawki i złapał kobietę wpół, przerzucając ją przez ramię. Towarzyszył temu pisk Hermiony, który go rozbawił.- Jeszcze raz Granger użyjesz tego stwierdzenia wobec mojej osoby, to nie będę aż taki miły.- Postawił ją w dogodnym miejscu. Znaczy Hermiona nie wiedziała, dlaczego akurat w tym miejscu musiała stać, ale jej było bez różnicy.

- No, ale dlaczego? Przecież powiedziałam zgodnie z prawdą.- Patrzyła na niego z determinacją w oczach. I tą swoją nieodłączną zadziornością.- Po prostu szłam na spacer…-Draco zrobił krok w jej stronę.-… A ty się NAPATOCZYŁEŚ, gdy zwiedzałam…- Nie dokończyła, ponieważ mężczyzna popchnął ją w wielką zaspę, która znajdowała się za nią.

     Hermiona w akcie desperacji pociągnęła oprawce za sobą. W efekcie obydwoje leżeli w śniegu. Kobieta roześmiała się głośno. Wzięła w ręce trochę śniegu i rzuciła go w Draco. Zdezorientowany chłopak dał się odepchnąć na bok. Jego mózg zarejestrował tylko śmiejącą się Granger, która uciekła w głąb ogrodu. Podniósł się z ziemi, wrzucając sobie w duchu to, że dał się podejść Gryfonce. Ale ona była na straconej pozycji. Znał ten ogród lepiej niż własną kieszeń. Niech ucieka. On ją i tak złapie. Otrzepał się ze śniegu i spacerkiem ruszył w jedną z zasypanych dróżek.

     Biegła przed siebie. Czuła się jak mała dziewczynka w ukochanym ogródku. Biegła ile sił w nogach, byle tylko mu uciec. Minęła dwa kolejne zakręty i w trafiła w zaułek. Obejrzała się za siebie i cofnęłaby wybrać inną ścieżkę. Jest udało się! Zwolniła trochę, wątpiąc w to, że Draco ją znajdzie. Uciekała mu z dobre 10 minut w naprawdę różne zakręty. Przez chwilę szła tyłem, by sprawdzić, czy nikogo nie ma za nią. Nagle poczuła jak ktoś łapie ją w talii i obraca w swoją stronę. Krzyknęła cicho, gdy zauważyła, że to Draco.

-Ale…, Ale jak..?- Nie odpowiedział jej, tylko się przyglądał. Jakby bił się z samym sobą.-Draco wszystko w porządku?- Zapytała niepewnie.

     Podjął decyzje. Choć wiedział, że nie powinien. Jego samokontrola powoli kapitulowała, a on bezowocnie szukał zdrowego rozsądku. Jednak wszystko na nic. Zbliżył się delikatnie do niej i musnął wargami jej cieplutkie usta. Teraz powinna go odepchnąć. I to by załatwiło sprawę. Nic takiego się nie stało. Kobieta jeszcze bardziej się w niego wtuliła. Pocałunki były coraz bardziej namiętne, a on coraz bardziej siebie nienawidził. Po chwili oderwał się od niej i ruszył w głąb ogrodu.

     Znowu to zrobił, stracił panowanie. Przegrał z samym sobą. Zaklął siarczyście i wrócił do domu. Musi się bardziej pilnować. Tylko jedno zdanie huczało mu w głowie.

„Gdyby tylko sobie o wszystkim przypomniała…”

   

*strażnicy kurhanu.- Wymyśleni przeze mnie wojownicy. Wskrzeszeni z prochów kurhanów ze starożytnych epok. Są niezniszczalni. Stworzył je Nicolas Flamel, alchemik, który współpracował z Albusem Dumbledore’m.

**rosarium.- Inaczej ogród różany. :D