23.Mission accomplished.

Słuchajcie, ludzie kochani.

Jest mi cholernie przykro, bo inaczej nie powiem!

50 wejść, a 2 komentarze?

Bardzo dziękuję dziewczynom za nie, ale to naprawdę nic trudnego!

Krótka piłka albo Wam się podoba albo nie…

Ale musicie mi to napisać, bo ja niestety nic o tym nie wiem!

Z ciężkim sercem dodaje następną część, a kolejna pojawi się, gdy chociaż 6 osób zdecyduje się na wyrażenie swojej opinii.

Pozdrawiam, ściskam i całuje,:*

Zasmucona i załamana Rouse.

       Draco przetarł oczy i spojrzał na zegarek. 4.45. Nie mógł spać tej nocy. Było mu niewygodnie i nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zrezygnował z dalszego „spania”, wstał z kanapy i skierował się do łazienki. Miał trochę spraw na głowie. Pierwsze, co powinien dzisiaj zrobić to zabezpieczyć dom Granger. Jest tam zbyt wiele informacji i rzeczy, których Rookwood potrzebuje. Pasowałoby napisać do Potter’a i choć Draco wątpił, że potrafi on coś zrobić w tej sytuacji, to w końcu minister był przyjacielem dziewczyny. Jednak priorytetem było odwiedzenie swojego, byłego opiekuna. On musiał mu pomóc i młody milioner nawet nie brał pod uwagę tego, że Snape może się nie zgodzić. Szybko się ubrał i skierował do kuchni po kubek kawy.

-Strzępek!- Krzyknął cicho, byleby tylko nie obudzić Granger. Po chwili skrzat zmaterializował się przed nim.

-Dotrzymasz dzisiaj towarzystwa Granger, masz dopilnować, żeby pod żadnym pozorem nie wychodziła z domu. Nie przyjmuj gości z wyjątkiem Weasley’ów i ewentualnie Zabinich…- Dodał z przekąsem i odstawił kubek do kranu.- A! I żeby najmłodszy z Weasley’ów nawet nie przekraczał progu posiadłości.- Skrzat pokornie skinął głową.- Na niego mam alergię.-Dodał ciszej do siebie i deportował się.

     Dom Granger znajdował się w spokojniej dzielnicy. Mimo, że było ciemno można było się dopatrzeć, że był ładny, skromny i zadbany. Draco już miał rzucać zaklęcia, gdy zauważył, że drzwi są niedomknięte. Rozejrzał się dookoła i rzucił na siebie zaklęcie kameleona. Powoli podszedł do drzwi, zdając sobie sprawę, że ślady na śniegu zdradzają jego obecność. Od progu zauważył mokre ślady stóp. Prowadziły one do salonu. Cichutko przeszedł do tego pomieszczenia i miał wrażenie, że wrasta w ziemie. Na sofie siedział… Weasley. Był zgarbiony, twarz schował w rękach i kręcił głową. Po chwili Draco usłyszał cichy szept.

-Co ja zrobiłem…, Co ja najlepszego zrobiłem…, Co ja…- I tak w kółko. Malfoy ściągnął brwi zastanawiając się czy z rudzielcem wszystko w porządku. On osobiście od pierwszej klasy w Hogwarcie wiedział, że jest on niezrównoważony psychicznie i ubytki neuronowe były ogromne, ale w takim stanie jeszcze go nie widział. Dopiero, gdy zaczął szeptać imię Granger coś się w nim odezwało i postanowił się ujawnić.

-Witam, Weasley, czyżbyś nie w trafił na oddział chorych psychicznie w Mungu? Co robisz w domu Granger?- Zapytał. Jad w jego głosie rozpływał się w powietrzu. Rudzielec obrócił się w jego stronę i zbladł. Po chwili jakby się opanował, wstał, podszedł do blondyna i wysyczał.

-Zapłacisz mi za to, śmieciu. Zapłacisz mi za zrujnowane życie.- I aportował się. Draco stał jeszcze przez moment w tym samym miejscu, po czym pokręcił głową, narzucił wszystkie potrzebne zaklęcia i wysłał patronusa do Potter’a. Teraz z czystym sumieniem może powiedzieć, że nadszedł najtrudniejszy moment, którego najbardziej się obawiał.

     Każdy ma swój cel. Określone ambicje, aspiracje, idee…, Jeśli jest to większy plan, mentor myśli zbiera ludzi, którzy myślą podobnie. Świat zaczyna się dzielić na kolejne części, każdy odłam wpatrzony w swego ideologa. Ale co jeśli jeden człowiek rozrywany jest pomiędzy dwa mijające się światy? Wtedy potrzebna jest zimna krew i pokerowa twarz. Człowiek taki wegetuje. Dzieje się tak, ponieważ nie ma on niczego i nikogo. Bo jeśli jednak zdecyduje się na rodzinę, jeden „pan” może wykorzystać to przeciw niemu. Drugi zaś zmanipuluje go tak, że wszystko, w co wierzy stanie się odległą rzeczywistością. Człowiek zapomina o ludzkich odruchach. Nie wie, co to miłość, smutek lub gorycz. Może czuć tylko i wyłącznie ból, który zada któryś z myśliciel za niespełnienie oczekiwań. Ale z biegiem czasu i cierpienia naszywa się na niego i jak druga skóra towarzyszy mu przez całe życie. Po latach praktyki jest mu już obojętne, co się z nim stanie. Nic gorszego od śmierci go nie spotka, a może to rozwiązanie nie jest aż takie złe, na jakie się kreuje. Wszystkie polecenia obydwu ideologów są wykonywane z chorą dokładnością, wszystkie odruchy są wyćwiczone i nic nie jest w stanie ich zmienić.

       

     Nawet, jeśli czysto hipotetycznie zabójstwo jest rzeczą, po której trudno się pozbierać, to z czasem zamienia się to w morderstwo z premedytacją, a zadawanie bólu przynosi nieziemska satysfakcję. W końcu i on może się poczuć panem sytuacji. To on odbiera życie i to od niego zależy jak to będzie wyglądało.

Z reguły taki człowiek nazywa się szpiegiem.

Z reguły tacy nie mają szans na przeżycie.

Z reguły tacy nie funkcjonują normalnie.

Jemu się udało.

Wygrał.

     Severus Snape siedział za biurkiem i sprawdzał wszystkie dokumenty. Uczniowie w końcu udali się do domów przygotowywać się do świat. Nie potrafił nawet opisać jak on nienawidził tego okresu. Z powrotem skupił się na aktach. Musiał pozapisywać wszystkie osiągnięcia uczniów, zachowania, szczególne notatki, które przydałyby się w następnym roku. Przed wakacjami trudno było to wszystko nadrobić. Jednak mimo usilnych starań nie mógł się skupić. Coś go dręczyło. Nękało, i nie dawało spać po nocach. Odłożył pióro i potarł skronie. Bóle głowy nasilały się u niego ostatnio bardzo często. Nie znał przyczyny, ale Minerwa cały czas matkowała mu jak tylko mogła żeby odwiedził Pomfrey. Z jego punktu widzenia ta kobieta była bardziej nienormalna niż Szalonooki. Chociaż po krótkim zastanowieniu byli siebie warci. Może, dlatego wytrzymywali ze sobą już od trzech lat? Ale wracając do McGonagal. Merlinie, jak on nienawidził jak ktoś się nad nim litował. Litości potrzebował Złote Dziecko Potter, który o ironio, grzał posadkę ministra. Jednak nie zazdrościł mu. Mimo wszystkich znienawidzonych lat w Hogwarcie czuł się tu jak w domu. Nie pałał do wszystkich sympatią, ot, co! Jest dyrektorem, ale to nie oznacza, że ma zachowywać się jak Dumbledore! Ale lubił uczyć, lubił dzielić się wiedzą i obserwować jak (nieliczni) uczniowie zaczynają się tym interesować. Gdy czegoś uczył miał z tego satysfakcję. Westchnął ciężko i wstał od biurka. Spojrzał przez okno. Błonia pokrył śnieg. Właśnie teraz zdał sobie sprawę z tego, że przez lata siedzenia w lochach, brakowało mu takiego okna. Czy to tak wiele? Kawałek dziury w ścianie, przez którą wpadałoby trochę świeżego powietrza. Prychnął zdenerwowany.- Dumbledore to ignorant pierwsza klasa i nawet po jego śmierci nie mógł przestać wypominać mu wad. Pokręcił głową na znak ogólnego życiowego niepowodzenia. Po chwili usłyszał natarczywe pukanie do drzwi. Spojrzał na zegar, wiszący pomiędzy portretami jego poprzedników. 5.20. Skrzywił się. Kto jest tak głupi, żeby przychodzić do niego o TAKIEJ godzinie? Pukanie nie ustawało, co zmusiło go do pozbierania wszystkich papierów i ogólnego „ogarnięcia” gabinetu.

-Wejść!- Warknął. Drzwi ustąpiły, a dyrektor szkoły musiał usiąść z wrażenia. Spodziewał się naprawdę każdego… Minerwy, która zaczęłaby mu jojczyć na uchem. Nawet Trelawney z kolejną fałszywą przepowiednią dla niego. Ale na pewno nie spodziewał się swojego chrześniaka, który teraz stał oparty o framugę drzwi z typowym malfoyowskim uśmiechem.

-Dzień Dobry. Mogę?- Spytał. Postrach Hogwatu szybko odzyskał rezon i skinął głową na znak zgody. Malfoy zajął miejsce w wygodnym fotelu.

-, Co cię do mnie sprowadza, Draco? O ile pamiętam, to skończyłeś szkołę…- rzekł, widocznie niezadowolony z wizyty. Dokładnie obserwował chrześniaka, a znał go wystarczająco długo, by spokojnie stwierdzić, że coś go trapi. Ten jednak milczał. Snape zaczął stukać palcami w biurko, wyraźnie przekazując, że nie ma czasu na błahostki.

- Mam problem i tylko ty jesteś w stanie go rozwiązać.- Powiedział cicho i spojrzał na Severusa. On jednak dał mu znak ręką, by kontynuował.- Wpakowałem się w kłopoty. I choć obiecywałem sobie, że nie wrócę na tamtą drogę, coś mnie tam zaciągnęło. Zacząłem znowu służyć, tym razem Rookwood’owi.- Dyrektor prychnął i pokiwał z dezaprobatą głową.- Dostałem rozkaz, miałem zabić Granger. Myślałem, że dam rady to zrobić. Jednak później okazało się, że ona ma wybraniać mojego ojca. Odmówiłem, a on stwierdził, że za to zapłacę. Nie przejąłem się tym aż do teraz.- Mówił to wszystko cichym szeptem, patrząc na swoje ręce. Niepewnie spojrzał na swojego wujka, który nie był zadowolony z jego poczynań.

-Po, co mi to mówisz? Przecież tyle razy ci tłumaczyłem! Za każdym razem, gdy przychodziłeś uczyć się oklumencji narzekałeś na poczynania Lucjusza, a sam, co robisz?! Narażasz swoje życie!- Snape wstał od biurka i zaczął krążyć po gabinecie.

-Gdyby to moje życie było zagrożone nie przychodziłbym do ciebie.- Syknął, a Severus zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na chłopaka.

-Co masz na myśli?- Zapytał już normalnie opierając się o biurko.

- Rookwood porwał Granger. Rzucił na nią jakąś klątwę czarno- magiczną. Nikt nie wie, co to jest, a ona niczego nie pamięta. Pomyślałem o tobie, bo zajmowałeś się Obroną Przed Czarną Magią, ale i uczyłeś się podstaw jeszcze w szkole. Nie wspominając o „przeszkoleniu” w szeregach. Tylko ty możesz jej pomóc… Albo ty albo on. Z dwojga złego wole, żebyś to ty się nią zajął.- Malfoy spojrzał na Mistrza Eliksirów, który dziwnie mu się przyglądał. Po chwili znowu zasiadł z biurkiem i schował twarz w dłoniach.

- „Z dwojga złego”?- Zapytał ironicznie.- Mógłbyś mi to wytłumaczyć?- Spytał po raz kolejny z przekąsem, patrząc na niego spod byka. Draco uśmiechnął się szeroko i pokiwał głową.

- Wujku, obydwoje wiemy, jakie masz podejście do gryfonów. Oni po prostu nie są w twoim guście. Jednym słowem nie ta liga.- Podsumował i obserwował Snepa. Ten tylko mocno się skrzywił i posłał mu takie spojrzenie, że mimowolnie włosy na ręce mu się zjeżyły.- Po chwili spoważniał.- I jak? Pomożesz mi?

-Tobie czy tej gryfonce?- Spytał z ironią w głosie, a Draco uśmiechnął się.

- I mi i jej. No proszę cię, to Granger. Nie ukrywajmy się. Tylko ona rozumiała cos z twoich lekcji. Dzięki niej Longbottom wraz z Weasley’em nie wysadzili ci sali Eliksirów.

- Przemyślę to Draco, niczego nie obiecuję.- Odpowiedział poważnie.- A teraz daj mi dokończyć to, co mi przerwałeś!- Draco uśmiechnął się sarkastycznie.

- A co ci TAKIEGO WAŻNEGO przerwałem? Może byłbym w stanie ci pomóc?- Podniósł kpiarsko jedna brew do góry. I obserwował jak jego wujka dosłownie szlag trafia.

- WYNOCHA, ALE TO JUŻ!- Wydarł się tak, że prawdopodobnie podniósł cały zamek na nogi.

- To była luźna propozycja.- Zaczął się tłumaczyć.

- W takim razie…- Zaczął dyrektor milszym tonem jak na niego.- Nie przytrzaśnij sobie tyłka, jak będziesz wychodził!- Warknął i zaczął uzupełniać papiery.

     Draco z wielkim uśmiechem na ustach deportował się do Nory. Co prawda nie wiedział czy Snape zgodził się mu pomóc czy też nie, ale humor mu dopisywał. Otworzył drzwi Nory i ledwo, co przepchał się do kuchni. W domu panował taki tłok, że wszyscy obecni w pomieszczeniu mieli niemałe kłopoty z oddychaniem. Draco szukał w miarę normalnej osoby, od której mógłby się czegoś dowiedzieć.

-, Co tu się dzieje?- Zapytał Charlie’go,  który z rozbawiona miną obserwował zaistniałą sytuację.

-, Ooo..! Cześć, Malfoy!- Odparł śmiejąc się.- Widzisz, mama tak przejęła się obecnym stanem Hermiony, że postawiła cały Zakon na nogi. A! Żałuj, że nie widziałeś jak dzisiaj rano wpadł tu Harry.

- No tak, poinformowałem go dzisiaj rano. Dużego hałasu narobił?

- O to, że Hermiona straciła pamięć? Nie…- Chłopak wybuchnął śmiechem, zginając się w pół.- Ale o to, że Ginny jest w ciąży…- Przerwała mu napad śmiechu.- Biedak nie wiedział czy ma mordować Zabini’ego, czy zbierać szczękę z podłogi.- Malfoy uśmiechnął się ironicznie. Cały Potter, chociaż z drugiej strony dobrze mu tak. Zawsze chciał ratować wszystkich. Jako minister zapragnął ratować obcych mu ludzi, zamiast przyjaciół. I nawet nie zauważył, kiedy przeholował, wiec dobrze mu tak! Skinął głowa i podszedł do Filius’a Flitwick’a.

- Dzień Dobry.- Przywitał się z byłym nauczycielem.

- Oo! Witaj Draco. Słyszałem, co się stało. Naprawdę mi przykro. Mam nadzieję, ze znajdziemy jakieś rozwiązanie.

- Widzi profesor, ja już znalazłem!- Nauczyciel popatrzył zaciekawiony na młodego Malfoy’a.

-Słucham!- Powiedział ożywiony.-Zamieniam się w słuch!

-Snape.- Szepnął na ucho Flitwick’owi i zatarł ręce. Ten tylko pokiwał z uznaniem głową i uśmiechnął się szeroko.

„No, czyli zgoda samego Snape’a to będzie tylko formalność.”- Pomyślał zadowolony Draco i aportował się do domu.