29. Demony.

Witajcie :D

Na początek chciałabym zwrócić uwagę na wstęp.

Będzie to walka. Jest ona opisana w dziwny sposób.

Ale posiada drugie dno.

Proszę Was o to, byście czytając zwrócili na to uwagę.

Jeśli kogoś to interesuje,  to notkę pisałam do muzyki Requiem- Of a dream  :D

Rozdział dedykuję Lili oraz Aelicie . Dziękuję Wam dziewczyny :*

Tym razem się nie rozpisuję. :P

Pozdrawiam,
Wasza Rouse :* <3

~*~

Walka dwóch demonów.

Dwóch bestii.

      Jedna postać spowita w czarnej mgle. Okryta tajemnicą i bólem. Cierpieniem i pustką śmierci.  Nigdy nie zaznała szczęścia ani miłości. Prowadzona nienawiścią do ludzi i świata. Ukrywana, poniżona i obdarta z godności. Jedynym jej prawem był nie istniejący niebyt.

      Drugi cień skąpany w bieli. Z dala od chaosu i cierpienia. Obrońca dobra miłości i wszystkiego co żyje. Utrzymywana w każdym odcieniu bieli i w każdej żyjącej istocie. Emanowała radością i zrozumieniem dla każdego. Bo każdy zasługuje na druga szansę. Nikt nie zostaje sam na polu bitwy.

      Stali naprzeciw siebie. Patrzyli sobie w oczy doszukując się prawdy. Prawdy kłamstwa, które niszczyło wole i budowało napięcie. Raz po raz rzucali w siebie spojrzeniami, które dostarczało tyle niezrozumienia i bólu. Cierpienia tworzyło wodospady, które z nienawiścią biły o klify nadziei. To bitwa.

      Bitwa na śmierci i życie. I choć jedno żyje dzięki drugiemu, któreś musi poczuć smak porażki. Zbliżyli się do siebie. Nie chcieli dać po sobie poznać, że powoli słabnął. Honor i duma spokojnie przyglądały się arenie losu. Na trybunach zajmowało miejsce pożądanie, które łączyło zmęczone istoty.

      Rzucili się na siebie raniąc jak nigdy przedtem. Słowami, czynami, gestami. Byleby tylko powalić przeciwnika. Niebieskie sklepienie nie wytrzymało napięcia. Granatowa łuna rozerwała się złotą smugą, deszcz niczym krwawe krople obijał ziemie. Nic nie dało rady ich zatrzymać. Zszargane uczucia błagały o zrozumienie i upragniony koniec. Nic takiego jednak się nie wydarzyło.

      Chmury złączyły  się z ziemią tworząc przeźroczystą mgłę. Ta niczym zasłona oddzielająca walczących, zawisła na hakach grzmotu. Duma, pożądanie, smutek i nienawiść nie zgodzili się na taki obrót spraw. Oni chcieli więcej. Chcieli wygrać. Zerwali mgliste kotary, mobilizując zrujnowane postacie do dalszej walki.

      Demony nie zawiedli ich. Spojrzeli na siebie z trumfem w oczach. Każde wierzyło w wygraną. Nie było innej opcji. Zwycięstwo, ale potępienie. Ostre brzytwy przecinały okrycia. Z istot powoli ulatywały jakiekolwiek emocje, nikt nie chciał w to wierzyć. To był koniec.

      Ostatkami sił podnieśli się z ziemi. Poparci przez własne żądze. Utrzymali się w równowadze tylko po to, by ostatni raz złączyć się w pocałunku pełnym pożądania. Deszcz obmywał ich z win. Ostatni raz tworzyli jedno. Pocałunek zachłanny i wyrażający tyle sprzecznych uczuć i emocji. Gdy zabrakło powietrza, oderwali się od siebie. Patrząc sobie ostatni raz w oczy, opadli na ziemie. Ich istnienie zatrzymało się. Nie miało prawa iść dalej. Dla wszystkich było jasne, że przegrali.

     Od tej pory powstało dobro i zło. Nie potrafiące żyć bez siebie. Bo bez jednego nie ma drugiego.

      Od tej pory również wszystkie uczucia, które stały po obu stronach barykady okrzyknęły się przeciwnościami. Od tej chwili byli równie zagorzałymi wrogami.

Miłość i Nienawiść

Duma i Pogarda

Radość i Smutek

      Byli przeciwnikami, ale jedno dbało o drugiego.

Dbało o to, by z końcem swojego wroga, nie przyszedł koniec ich samych.

~*~

      Obudził się z ogromnym kacem. Głowa mu pękała, a w gardle przeraźliwie suszyło. Udał się do kuchni po eliksir i coś do picia. Ruszył na górę. Chciał znaleźć Granger. Przeszukał dom, ogród i obdzwonił znajomych. Nigdzie jej nie było… Zaczął się denerwować. Ostatnio sprawiała mu same problemy! Sama jej obecność doprowadzała go do szewskiej pasji. Co dopiero jej perfumy czy sposób w jaki się śmiała.

      Ale pomogła mu. To dzięki niej nie czuł się samotny i opuszczony. Tak, nawet on- Draco Malfoy miewał takie dni, w których odechciewało mu się żyć.  Ale podnosił się dzięki alkoholowi. Taki znieczulacz dział na niego kojąco lecz nie na długo. A teraz? Teraz znikła. Ale miał przeczucie, że nic jej nie jest. Po prostu gdzieś poszła i nic mu nie powiedziała! Jakie to dla niej typowe… Westchnął głośno i rzucił się na sofę znajdującą się w salonie. Mebel zaskrzypiał ciężko witając gospodarza. No nic, poczeka sobie na nią, a później sprawi jej lanie.- Pomyślał rozbawiony własną koncepcją.

~*~

      Miała sen. Śnił jej się piękny, mały domek na uboczach Londynu. Natchnięta nietypową intuicją obudziła się z samego rana i postanowiła, że musi odnaleźć to miejsce. Był on niedaleko parku, w którym była z Draco. Dlaczego by nie spróbować? Może wtedy czegoś się dowie… Zeszła na dół. Z holu usłyszała chrapanie. Uśmiechnęła się sama do siebie i wyszła.

      Mogła się deportować, ale nie wiedziała czy sobie z tym poradzi. Z dwojga złego postawiła na zwykły spacer. Po 20 minutach była na miejscu.

Stała przed niewielkim, białym domkiem. W głowie toczyła się zawzięta walka ciekawości i rozsądku.

      Ciekawość zachęcała do wejścia. Przecież w ten dom to odpowiedź na wiele pytań. Może ktoś kto tam mieszka, zna ją na tyle dobrze, by powiedzieć jej coś więcej. Czy sen mógłby powiedzieć aż tak wiele? Czy zwykłe obrazy pojawiające się podczas snu mogą pomóc sobie przypomnieć?

      Rozsądek apelował o… rozsądek? Dziwnie to brzmi… Ale przecież nic nie wiedziała na temat tego miejsca. Nie wiedziała kto tam mieszka. Przecież nie mogła wtargnąć komuś do domu i powiedzieć, że straciła pamięć a to miejsce przyśniło jej się w nocy. Wzięła to za znak i oto jest!

      Pokręciła głową by odgonić niewygodne myśli. Nie ma nic do stracenia. Ciekawość stłamsiła rozsądek, depcząc po nim i rozpychając się rękami i nogami. Kobieta ostrożnie podeszła do małej furtki i ruszyła w stronę frontowych drzwi. Zapukała nieśmiało i zaczęła się rozglądać dookoła. Po chwili w drzwiach stanęła starsza kobieta, uderzająco podobna do niej.

- Hermiona? Dziecko… Wejdź proszę… Gdybym wiedziała przygotowałabym coś!- Zaskoczona weszła do środka rozglądając się.

      Nie przypominała sobie niczego, co mogłoby być związane z tym miejscem. Gdy dowiedziała się, że osoba, którą odwiedziła jest jej matką, coś w niej pękło. Po policzkach płynęły jej łzy, gdy zaczęła opowiadać wszystko co pamięta i wszystko to, co zostało jej powiedziane. Po chwili płakały obydwie. W tym momencie naprawiły to, co zburzyły jakiś czas temu. Choć o tym nie wiedziały, znowu były razem.

~*~

      To spotkanie wlokło się w nieskończoność. Sam minister zwołał wszystkie szczeble prawne oraz instytucje departamenckie. Po ucieczce śmierciożerców w ministerstwo przypominało ul. Nagle wszyscy wzięli się do pracy. W Sali Głównej odbywało się zebranie dotyczące właśnie tych ucieczek. Przy wielkim stole zasiadły same ważne osobistości. Zagościł nawet sam Dyrektor szkoły Czarodziejstwa Hogwart.

       Severus Snape był najbardziej opanowaną osobą w pomieszczeniu. Najbardziej opanowaną i najbardziej rozbawioną osobą w pomieszczeniu. Tak, dokładnie! Bawiły go te wszystkie teorie na temat tego, w jaki sposób uciekinierzy złamali wszystkie formy ochrony. A on się nie odezwał od początku zebrania. Po prostu nie widział w tym sensu. Przecież i tak nikt nie chciał go słuchać a on nie będzie sobie na darmo strzępił języka.

- Ktoś im pomógł. I tu są dwa warianty. Albo mamy szpiega w naszych szeregach albo to ktoś kto już raz był w Azkabanie i uciekł…- Wspaniałomyślnie wydedukowała wdowa Komberg. Była młoda i strasznie przemądrzała. A on nienawidził takich ludzi.

- Brawo Komberg. Właśnie tego się po Was spodziewałem po dwugodzinnych debatach. Normalnie jestem zaspokojony tą wiedzą.- Zironizował zmęczony Mistrz Eliksirów.-  Przecież to jest wiadome od początku zebrania. Skupmy się na tym, czego jeszcze nie wiemy…- Znaczy wy nie wiecie.-dodał w myślach a nagłos powiedział.- Augustus Rookwood. Przeszukajcie jego akta. Sprawdźcie sobie ile siedział w Azkabanie i za co. Przy okazji Komberg dowiesz się za co Rookwood nienawidzi wszystkiego co ma związek z panem Potterem oraz ministerstwem. Zwróćcie uwagę również na to, że niektórzy uciekinierzy to rodzice dzieci, które uczęszczają do Hogwartu. Gdy będą chciały przejść na stronę rodziców, nie dam rady wszystkich uratować.-Nie żebym miał na to jakaś wybitną ochotę.-  A teraz żegnam.

      I zniknął. Na Sali zapanowała niczym nie zmącona cisza. Wszyscy zebrani rozważali słowa wypowiedziane przez Snape’a. Najbardziej zawstydzona była Lena Komberg. Szczerze nienawidziła tego sztywnego, przemądrzałego, przyrosłego nietoperza. Kiedy tylko go spotykała chciała zaimponować mu swoją wiedzą, a ten ciągle ją ośmieszał! Pieprzony ignorant!

- Sprawdzić dla mnie te informacje. Wyniki chcę mieć do końca tego tygodnia. Dowidzenia.- Zakończył formalnie minister. Zebrał notatki i majestatycznym krokiem opuścił pomieszczenie. Taaak… Teraz czas na małe rendez-vous z butelką Whisky…

~*~

       Czekał na nią siedząc w fotelu. Powoli zaczął się denerwować. Było już 22, a jej ciągle nie było. Nawet alkohol poszedł w odstawkę. Po piętnastu minutach usłyszał skrzypnięcie zamka w drzwiach. Odetchnął głęboko i wbił oczy w framugę. Po chwili pojawiła się tam ładna brunetka o czekoladowych oczach. Spokojnie ściągnęła płaszczyk i szal. Zdjęła kozaczki i już miała ruszyć w stronę swojego pokoju, gdy usłyszała chrząknięcie. Spojrzała w tamtą stronę i napotkała wściekłe tęczówki blondyna.

-Jak miło, że zawitałaś w moich skromnych progach…-Wywarczał i podszedł do niej.

-Ja… Ja tylko…- Jąkała się nie wiedząc co powiedzieć.

-Ostatni raz, rozumiesz…?- Syknął jej do ucha. Spojrzał jej w oczy z dziwnym błyskiem w oczach. Pocałował ją zachłannie. Poczym zostawił ją samą w pustym przedpokoju.