28. Narkotyk

Cześć!

W końcu udało mi się napisać kolejny rozdział.

Nawet nie będę wspominać o jego jakości…, Ale jest.

Teraz krótka reklama :D

Chciałabym zaprosić Was na zapoznanie się z twórczością jednej z moich czytelniczek, a mianowicie http://ron-hermiona-draco-dramione.blogspot.com/

Bardzo mi się podoba koncepcja tworzenia. Jest, co poczytać, a i można się pośmiać :P

Ostatnio, Lili zrobiła mi małą reklamę, wiec poczułam się zobowiązana. :D

A i jeszcze jeden blog! Co prawda nie jest to Dramione, ale jest genialny. http://parodia-hp-aelity.blogspot.com

Cudowna parodia na poprawienie humoru :D.

To już ostatnia reklama :P

Słuchajcie, tego bloga odkryłam niedawno :D. http://pokochac-lotra.blogspot.com/  Cudowne Dramione, naprawdę polecam.

Mam nadzieję, że nikt nie czuje się poszkodowany, ale dziewczyny sobie na to zasłużyły : )

Jak zawsze dziękuję Wam ślicznie za komentarze po poprzednią notką i pokornie proszę o następne :D

Nie przedłużam :D.

Zapraszam do czytania i komentowania.

Pozdrawiam, Wasza Rouse :*

~*~

     Bezradność i poczucie winy. Nie mógł sobie poradzić z tymi uczuciami. Były mu obce… A teraz przez jego nieuwagę z Azkabanu uciekło ponad pięćdziesięciu najgroźniejszych zwolenników czarnej strony. Ktoś im musiał przewodzić. Czyżby Voldemort znowu powrócił? To chyba już niemożliwe, co? Zdjął okulary i przymknął oczy… Ma pieprzoną posadę ministra i nie może nic z tym zrobić! Jego najbliżsi dalej byli w niebezpieczeństwie. Zaklął siarczyście i cisnął pustym kieliszkiem o ścianę. Merlinie, był największym idiotą na świecie, jeśli myślał, że będzie w stanie ochronić wszystkich. Choć Dumbledore zawsze przypominał mu, że nie ma wygranej bez ofiar, a z czasem poświęca się te, które są najbardziej znaczące.

~*~

      Ranek przyszedł za szybko. Przerwał to, co więcej mogłoby się nie powtórzyć. Niczym cichy zabójca niszczył nadzieję. Grube kotary chroniły przed jego czynami, jednak bezlitosne promienie dnia były zbyt silne. Gdyby ktoś teraz wszedł do pewnego pokoju, z całą pewnością pomyślałby, że w łóżku śpi dwójka kochanków, która od dłuższego czasu nie miała ze sobą kontaktu. Jednak prawda była bardziej skomplikowana i… bolesna?

     Poruszyła się lekko upewniając, że nie jest sama. Ktoś ja bardzo mocno przytulał, a ona obejmowała go równie silnie. Otworzyła lekko oczy, by narazić czekoladowe tęczówki na konfrontacje z promieniami słonecznymi. Podniosła wzrok i ujrzała spokojnie śpiącego blondyna. Wspomnienia z zeszłego wieczoru wróciły ze zdwojoną siłą. Wyplatała się z żelaznego uścisku i bezszelestnie opuściła pokój. Czemu czuła się winna? Wyrzuty sumienia nie dawały jej spokoju.

Nie każdą pustkę da się zapić.

Nadzieja umiera ostatnia…

     Zeszła ostrożnie po schodach i skierowała się do kuchni. Poczuła, że robi jej się słabo. Podparła się o blat kuchenny, by nie usunąć się na ziemie. Przed jej oczami zaczęły mozolnie przewijać się obrazy. Stado hipogryfów pędzących po korytarzach jej umysłu nie dało się zatrzymać. Przebłysk wspomnień uderzył w nią tak nagle, że mimowolnie zakręciło jej się w głowie.

~*~

„- Wiesz, że traktuję cię jak siostrę?- Zapytał przytulając ją do siebie. Siedzieli na trawie pod ogromnym drzewem, które dawało schronienie przed słońcem.

-Wiem Harry…, Ale… Jeśli on mówi prawdę?- Podniosła zamotany wzrok na mężczyznę o kruczoczarnych włosach.

- Zawsze wierzysz w wyższe dobro. Nie mam pewności, Miona. Z czasem coraz mniej wiem…

- Ja mu ufam… Każdy zasługuje na drugą szansę, każdy ma prawo do spokojnego życia bez względu na jakąkolwiek przeszłość.- Chciała mu pomóc. Bo na to zasługiwał? Nie…, Bo tego potrzebowało jej głupie serce…- Mnie nikt nie przekreślił…- Dodała po chwili, patrząc z nadzieją w oczach.

- On ciebie przekreślił… I nie miał przy tym skrupułów.- Oznajmił twardo mężczyzna, dając jej do zrozumienia, że definitywnie zakończył rozmowę.”

~*~

     Ból głowy ustał, a ona nadal stała w kuchni, opierając się o blat. Rozejrzała się pustym wzrokiem po pomieszczeniu, aż nie napotkała mężczyznę stojącego w progu kuchni. Przyglądał się jej uważnie z pytaniem w oczach. Pokręciła głową i usiadła na krześle. Czuła na sobie jego wzrok. Nie mogła tego wytrzymać. Natarczywe uczucie połączone z wyrzutami sumienia nie dawały jej spokoju. Zerwała się z miejsca i szybkim krokiem skierowała się do wyjścia. Gdy myślała, ze właśnie jej się udało, silne ramiona oplotły ją w talii. Poczuła jak mężczyzna podnosi ją do góry i sadza na stole. Spojrzała na niego spod byka i zmrużyła oczy. A on dalej ją obserwował. Spuściła wzrok wpatrując się w jego tors. Po chwili poczuła jak Draco podnosi jej podbródek, a w niej aż zawrzało.

-, Czego ty ode mnie chcesz człowieku?!- Warczała próbując się wyrwać. Oczywiście jej starania nie dały pożądanego efektu, więc niczym mała dziewczynka wydęła usta w geście obrażenia i spojrzała na niego wściekle.

- Ty mi powiedz…- Spokój w jego głosie ja przerażał. Był taki nienaturalny, wręcz sztuczny. W jego nie dostrzegła żadnych uczuć. Niczym dwa kamienie w porcelanowej lalce. Nie odbijało się w nich nic, prócz światła. Skapitulowała trochę, czując wstyd i współczucie.

- Przepraszam…- Wyszeptała, a jednak miała wrażenie, że powiedziała to zdecydowanie za głośno. Skinął głową.

- Powiesz mi, co się dzieje?- Zawiesił głos jakby w dobieraniu słów.- Znalazłem dla ciebie nauczyciela. Pomoże ci odzyskać pamięć.- Jej oczy zabłyszczały w dziwny sposób. Przytuliła się do niego i cmoknęła w policzek. Podniósł kpiąco jedną brew i uśmiechnął się ironicznie.- Tylko tyle? Naprawdę, Granger?- Wyszeptał jej prosto w usta. Nie czekał na odpowiedź. Po prostu wpił się w jej usta. Wiedział już wtedy w labiryncie… Przepadł. Uzależniał się od niej przez cały pobyt w domu. Każdego dnia coraz bardziej. A wtedy w ogrodzie przedawkował. A teraz, by utrzymać się przy życiu, musiał zażywać życiodajne dawki. I nie… Nie zakochał się. On po prostu ją przedawkował…

-Yhmyy…- Usłyszeli głos dobiegający z frontowych drzwi.- Malfoy, możesz się od niej odkleić?

~*~

      Kwatera Casa De La Muerte była położona na jednej z wielu wzniesień. Maskowały ją wielkie drzew i gęste lasy. W Anglii na pozór było trudno o takie miejsca. Jemu zaś nie sprawiły wiele problemu. Nazwę wymyślił sam. Teraz stał na środku wielkiej sali, obserwując swoich sprzymierzeńców. Każdy wpatrywał się w niego z wdzięczności zamaskowaną obojętnością. Wiedział o tym.

- No przynajmniej było wesoło.- Zagadnęła Bellatrix i rozsiadła się na jednym z wielu krzeseł.

- Tak uważasz Bello?- Alecto nie podzielała entuzjazmu koleżanki.- Ilu zabiłaś tym razem?- Zapytała z wyższością w głosie.

- Z czterdziestu, ale nie powinno cię to interesować.- Rookwood przyglądał się z zadowoleniem na swoje dzieło. Udało mu się. Nie było lepszej osoby od niego, nie tym razem.

- Spokojnie. Zachowajcie werwę na inną okazję. Już mam zarysy kolejnego napadu. Generał Weasley pomoże mi w przygotowaniach, prawda?- Rudowłosy mężczyzna wyszedł z cienia, nisko kłaniając się swemu panu.

- Oczywiście. Jestem do twojej dyspozycji, panie.- Augustus uśmiechnął się zadowolony z odpowiedzi. Skinął lekko głową i wyszedł, zostawiając swoich poddanych samych.

-Hah! Generał?! Naprawdę Weasley? Zdrajca krwi, przyjaciel samego ministra i chłopak szlamy został Generałem!- Bella syczała go niego, a ostatnie słowo wręcz wykrzyczała mu do ucha. Zdruzgotany mężczyzna odtrącił Lastrange i wyszedł z pomieszczenia.

~*~

     Draco niechętnie oderwał się od dziewczyny odwracając się w stronę intruza. Stał nonszalancko oparty o framugę drzwi. Na jego przystojnej twarzy zagościł wredny uśmieszek. Blondyn odwrócił się jeszcze na chwile do zdezorientowanej kobiety i szepnął jej do ucha.

- Idź na górę, dokończymy później.- Hermiona pokiwała głową i zeskoczyła ze stołu. Gdy już była przy wyjściu szepnęła.

- W snach Draco, w snach.- I wyszła. Malfoy stałby tak jeszcze kawał czasu, ale jego gość nie miał ochoty patrzeć na gospodarza, który teraz wyglądał jak ryba wyjęta z wody.

- Szkoda, że na mnie tak nie patrzysz…- Westchnął głośno, biorąc jabłko, które leżało na stole. Blondyn spojrzał na niego z niechęcią w oczach.

-, Czyli jak?

- Jak Garfield na lazanie…- Podsumował zadowolony z porównania.

- Diable, nie porównuj mnie do kota wyjętego z mugolskiej kreskówki! I do cholery odpuść!- Zaczął warczeć i udał się do salonu. Po chwili wrócił z dwiema butelkami szkarłatnego płynu.

- Niech ci będzie. Pognębię cię jak będę miał do tego okazję.- Wzruszył ramionami i zabrał jedną z butelek.

-, Co wiesz?- Żądza w jego oczach była przerażająco materialistyczna.

- Nie za dużo Smoku, nie za dużo.- Westchnął Zabini, pociągając spory łyk Whisky.

- Wiesz, że to mi nie wystarczy?

- Wiem. Ale obiecałem, a ja nie rzucam słów na wiatr.- Skwitował poważnie.

Już zapomniał jak to jest pić z przyjacielem. Kolejne procenty dodawały odwagi. Obydwoje byli coraz w to lepszych nastrojach i mówili o wiele więcej niż powinni. Jednak pewność, że jeden nigdy nie zdradzi drugiego rozwiewała wszystkie wątpliwości. Gdy już nie byli w stanie rozmawiać, siedzieli w ciszy. Przed kominkiem z kieliszkiem w ręce. Tego mu było trzeba. Wyciszenia. Spokoju, który dawały mu dwie rzeczy. Whisky i Merlinie dopomóż.… I Granger.